Хүүгийн нь яваа энэ газар

Хөл дор далай тургилж байдгийм

Таны сэтгэл шиг цэнхэр далай буцлан

Давалгаандаа хөөс цахран байдгийм

Эцэг эхийн сэтгэлийг урж тасдах гэж төрөөд

Эрлийн замд танаасаа алслан зугтаж яваа

Эр хүний төлөө нялхын хайр өвөрлөн

Энэ л далай шиг сэтгэл тань давалгаалж суугаа

Сэрвэнгийн эхний өвөлжөө хөрзөнгийн дулаан бууцандаа

Шинэхэн буцалсан цайны дээжийг хүүдээ өргөөд

Нүүгээд буухдаа саначихсан зургий нь гаргаж өхөөрдөн

Нулимстай нүдээр инээмсэглэж үнсэж ярьж суугаа

Хоосон зурагтай ярилаа гэж дүү нар баахан шоолж

Хорвоогийн эхийн хайраар тохуу хийж байгаа

Хоолноосоо тасалж хонуулсан миний хувийг гоочлон

Хонгор эхийн сэтгэлээр наргиа хийж байгаа

Айлын жаахан Сүндэръяад халамцуу амласан

Амрагийн сэжигтэй үгнээс ясаа хөлөртөл айж

Зам харуулдсан нүдний нь сормуус бүрээс дальдчин

Захиа бичүүлэх гэж ижий минь надад залбирч суугаа

Хатуухан барилж элдүүр хангаагүй хүү нь

Хайр даалгүй нялхарсан урийн цэнхэр яргуй

Уургаар цатгаж уйлуулахыг цээрлэсэн хүү нь

Ухаанд тань бүдэрсэн урмын ганцхан цучил

Зүрхнээсээ унагасан мэндийн тоймтой үг тань

Зүйргүй уйтай сэтгэлд үүрийн цагаан хяраа

Зүүднээсээ учиглаж биеэсээ аргамжсан хайр тань

Цөмөрч мэдэх хорвоод тэнцэрч гишгих ухаан

Таван ханатаасаа тал цалгим халгих

Таныхаа сайхан инээдээс баран баран

Хөөрхий эхийгээ зовоож жаргасан дөчин жилд

Хүүгийх нь ухаан гүйцэлдээгүй л явнаа

1989  он, Берлин-Шарнхорст

"Миний ачит эх Санжийн Өлзийбадрах монгол яруу найрагт нэгэн содон дуу хоолой, өнгө аяс болж мөнхөрсөн цаглашгүй буянтан билээ".

"Эх" хэмээх хайллаас,1992 он