Нохой нь хүртэл

                   ясаар гулгидаг эрдүү

Монголдоо би

                   цагаан сүүдэртэй ирсийм

Морин төвөргөөн

                   арван нуруу дамнан сонсдож

Монгол элэнц найман зуун

                   дамнуулж хардгийм

Ардын минь дуу цийлэн тэнгэрийг

хавж уусахад

Аргалын утаа шиг цэнхэр уянга

гогцоорч үлдэдгийм

Амьдрал гээч атгахан үрлийг

                   хувааж хүртэхэд

Амраг минь надад

                   амттайг нь шилж өгсийм

Амьдрал нэртэй Их Хөлгөнийг

                   задалж сандаалгүй

Ахиад хоёул нэгийг

                   шинээр зохиосийм

Бүх хэлээр уянгалсан

                   найраг юм гэв

Бүх өнгөөр таталсан

                   зураг юм гэв

Бүх хөгөөр эгшиглэсэн

                   хөгжим юм гэв

Бөмбөрцгийг улайстал дүрэлзсэн

                   хайр юм гэв

Бүгээнтэй адуу, нурманд нь

                   манасан гал юм гэв

Бүрхээрт цамнах нэрмэл, тогорууны

                   доголон нулимс юм гэв

Амьдрал хэмээх Их Хөлгөн сударт

                    равнай өргөж

Амжиж хоёул шинээр зохиож

                   баринтиглав

Сүүмэн төдий ч сүүдэргүй

                   гэрэлтэйхэн

Сүүлчийн цэгийг амьдрал танд

                   хатгалаа

Үхлийн хар мэнгэн дээр

                   сүүн тэмдэг тавьж

Үйтэн хуарын чинь хээг

                   тосоор мялааж  өмсгөлөө

Дуугаа аялдаа хань минь

                   бүү зогс оо

Дундуур бүхэн дүүрэг

                   бүү цалгиа аа

Хөдөлсөн чулуу байраа

                   олдгүй  орчлонд

Хөтөлгөө морьтой

                   Монгол гэж байдаг аа

Ясан дээр минь

                   хойч үе бүжээрэй

Ямартаа ч чөмөг нь

                   бүлээн юм шүү

Номонд минь нүнжигтэй

                   бор мөрүүд бий

Монголын хийморь гудайвал

                   шүлгээр минь  сэлбээрэй

1998.12.26