ЭЗЭН БОГД ӨРШӨӨЖ ХАЙРЛА

Эхээс унасан цагаас

                 эвдрэлийн цүнхээлд хаягдан

Эндүү андууд нухчуулан

                 эрэмдэг нэр хөдөрсөн ч

Эх орноо эвлүүлсэн

                 эрэлхэг шулуун дээдэс минь!

Хахир зууны шуурга

                 нүдгүй даран өчиг асууж

Хар тамд дээдсийг минь

                 өмгөөлөгчгүй яллаж

Эрлэг түүхийн цаазаар

                 үхсэн хойно нь ч аваачиж

Эрин цагийн хуулиар

                сүнсийг нь тонилгож ядав

Дээдсийнхээ эсрэг

                тэрсэлсэн намайг гэсгээж хайрла

Дээлийг нь дамжуулж нөмрөөд

                ял тулгасан намайг

Дээврийг нь даалгүй

                шургаж унаад

Хараал зүхлээр буримдсан

                үрсээ гэсгээж хайрла!

Дээдсийнхээ ивээлд

                багтаагүйсэн бол

Дээрээ тэнгэргүй, дороо газаргүй

                цөмрөх байж

Алга дарам газраа

                эх орон гэж өмөөрөн

Айдасгүй ганц хонох

                эрхээ хулжаан алдах байж

Үндсээ аварсан лайд

               долоон зуун зүхүүлж

Өрлөг эзэн Чингис

               надад хүртэл чичлүүлж

Хүний өөрийн элбэн

               хөрөөний ир унуулж

Хөшөөг нь хамт буулгалцсан

               өршөөлгүй үрсээ хэлтрүүл!

Үхэгсдийг тавлахдаа бид

               ямархан аймшиггүй билээ

Өнөөдөр сэрүүн гэмээ нь

               ямархан хүлцэнгүй билээ

Нөхрөө хялайж нүнжгээ баран

               хумсаа нуух

Нүгэл хилэнц биш байлтай

               юутай цэцэн билээ, бид.

Өнөөдөр би гэв гэнэт

               өмгөөлөгч нь болж

Үйл лайгаа наминчлан

               нирваан дүрд хувилж

Өндийж, унаж эзнээ хамгаалсан

               үзэг нэгтний хэрэгт

Өнгөрсөн хойно хошуу дүрэх

               юутай баатарлиг билээ, бид.

Тулгар төрөө май гэж өгснийг

               гавъяагүй гэж эндүүрч

Тулгын чулуу нь мөнхөрснийг

               чааваас гэж андуурч

Ертөнцийн эвийг түшиж

               түнжин холбое гэснийг тань

Ердөө л улайд шунасан

               яргачны гэм тулгаж

Хүн алсан хүмүүнд

               тулгадаг л нэг ялыг

Хүнтэй хамсаж тандаа

               дааж ядан үүрүүлсээн, бид.

Хойтойдоггүй нурууг тань

               дэлхийгээрээ дэвслэвч

Холгож эс дийлээд

               Хөх Монгол үлдсээн.

Тогооны гурван усаар нь

                цангаа тайлан хөлчүүрч

Таван хошуу малыг нь

               баран баран цэнгэв

Тоомжиргүйхэн таныгаа

               тамын ёроолд унагачхаад

Толгой дээр хүүхдүүд нь

               далан жил найрлав

Долоон түм орчсон

               гэнэн монгол ухаан минь

(Долоон зуунд огшоосон

               гэм зэмгүй сэтгэл минь)

Дорнын бухимдуу тэнгэрээс

               хулжаад арай явчхаагүй байж

Довоо тойрч тонгочсон

               хүн, мал хоёр нь

Дошоо манаж үлдээд

               удам угсаа тасраагүй байж

Сувсыг арз гэж

               эндүүрсэн шигээ

Суутныг алуурчин гэж

               андуурав, өршөө!

Суваргалсан их улсыг тань

               ангалд унагаах шахан

Сураг удам таслах

               мунхаг шүглэв, өршөө!

Хүн дуурайж, хөхөөтэй хамт

               хөлөө хөлдөөж

Цагийн агсал цалманд

               замаа төөрөн завдахуй

Эргэж буух газар нь

              эзэн Чингисийн үлдээсэн

Эх орон мөнийг

              эндүүрэх шахав, өршөө!

Буян нүгэл хоёрыг тань

              тэнцүүлж ухаарах эгшинд

Буурал түүхийн хилэнцэд

              ганц шад өргөв.

1989 он, Берлин хот