Нохой нь хүртэл

                   ясаар гулгидаг эрдүү

Монголдоо би

                   цагаан сүүдэртэй ирсийм

Морин төвөргөөн

                   арван нуруу дамнан сонсдож

Миний элэнц найман зуун

                   дамнуулж хардгийм

Амьдрал гээч атгахан үрлийг

                   хувааж хүртэхэд

Амраг минь надад

                   Гоолингоог аялдгийм

Ардын минь дуу цийлэн тэнгэрийг

                   хавж уусахад

Аргалын утаа шиг цэнхэр уянга

                   гогцоорч үлдэдгийм

Амьдрал нэртэй Их Хөлгөн

                   задлах хэрэг байна уу даа

Ахиад хоёул нэгийг

                   шинээр зохиое

Бүх хэлээр уянгалсан

                   найраг юм гэе

Бүх өнгөөр таталсан

                   зураг юм гэе

Бүтэн хөгөөр эгшиглэсэн

                   хөгжим юм гэе

Бөмбөрцгийг улайстал дүрэлзсэн

                   хайр юм гэе

Бүгээнтэй адуу, нурманд нь

                   манасан гал юм гэе

Бүрхээрт цамнах нэрмэл, тогорууны

                   доголон нулимс юм гэе

Амьдралын Их Хөлгөн сударт

                    равнай өргөж

Амжиж хоёул шинээр зохиож

                   баринтиглав

Сүүмэн төдий ч сүүдэргүй

                   гэрэлтэйхэн

Сүүлчийн цэгийг амьдрал танд

                   хатгалаа

Үхлийн хар мэнгэн дээр

                   сүүн тэмдэг тавьж

Үйтэн хуарын чинь хээг

                   тосоор мялааж  өмсгөлөө

Дуугаа аялдаа хань минь

                   бүү зогс оо

Дундуур бүхэн дүүрэг

                   бүү цалгиа аа

Хөдөлсөн чулуу байраа

                   олдгүй  орчлонд

Хөтөлгөө морьтой

                   Монгол гэж байдаг аа

Ясан дээр минь

                   хойч үе бүжээрэй

Ямартаа ч чөмөг нь

                   бүлээн юм шүү

Номонд минь нүнжигтэй

                   бор мөрүүд бий

Монголын хийморь гудайвал

                   шүлгээр минь  сэлбээрэй

1998.12.26